.jpg)
Vooraf besef je niet half hoeveel werk het is om een project vorm te geven. Het begint allemaal met een enthousiast idee, een verlangen om iets te creëren, een droom. Je praat erover, overlegt met anderen, laat je inspireren en langzamerhand begint jouw idee vorm te krijgen. Je geeft het handen en voeten. Dan lijkt het plotseling wel of je in een stroomversnelling terecht komt: je ontmoet net de juiste mensen op het juiste moment. Voor je het doorhebt, voelt het als een rit in een achtbaan. Wat een fantastisch avontuur.
In ons project ‘Fr11slân door de ogen van Vermeer’ krijg ik als portrettist mijn modellen in de meeste gevallen aangereikt. Ze zijn genomineerd door de ‘mienskip’. Ik interview ze, leer ze beter kennen, zodat ik ze straks levendig en betekenisvol kan weergeven. Welk werk van Vermeer zal ik, samen met het model, uitkiezen? Van de 37 nu bekende werken van Vermeer kan ik kiezen uit 35 portretten/interieurs. En hoe ga ik dat in de compositie weergeven? Kan ik alle verhalen erin kwijt? Kan ik het schilderen in de stijl van Vermeer? Ik denk na over het ontwerp van het schilderstuk, plan een fotoshoot met het model, zorg dat de juiste attributen er zijn. Bij dit alles hebben we veel plezier. Na het maken van de tekening op het linnen, volgt
de onderschildering, en dan in gedeelten, de uiteindelijke uitwerking. Je ziet het schilderij groeien. Door de enorme tijdsdruk is het ook vaak stressvol. Lekker ontspannen wat kwasten is er niet bij. Het is geen kloddertje roze verf hier, en een kloddertje roze verf daar, om maar met tante Tilly van de familie Knots te spreken. Het vergt een hoge concentratie, ‘je hebt gewoon geen tijd voor fouten’. Er moet een schilderij ontstaan, dat recht doet aan het genomineerde model, aan zijn/haar stad, aan inspiratiebron Johannes Vermeer en aan mijn eigenheid als kunstenaar. Het scheppen van een kunstwerk lijkt soms wel op het bedrijven van topsport.
Randolph staat als schilder van de stadsgezichten voor een heel andere taak. Van de 37 werken van Vermeer kan hij er maar twee als inspiratiebron gebruiken, meer stadsgezichten zijn niet bekend. Er is ooit nog een derde geweest, maar die is verdwenen. Randolph bezoekt de steden, spreekt langdurig met mensen uit de ‘mienskip,’ die hem veel vertellen over de genomineerde wijken, ziet heel veel mooie gebouwen en idyllische plekken. Tijdens de rondleidingen werkt zijn brein razendsnel langs meerdere denksporen. Je ziet hem denken: ‘Kan ik dit benutten voor het project?’ Uit al die informatie gaat hij een ontwerp samenstellen.
Maar soms is er zoveel keuze, dat het leidt tot keuzestress. Heel vervelend, vooral als je graag door wilt gaan. Een enkele keer gaat hij zelfs terug naar een stad voor betere foto’s van details die hij per se in het doek wil verwerken. ‘Alles moet wel geloofwaardig zijn, alles moet perspectivisch kloppen. ‘Heel leuk als m’n omgeving met me meedenkt, maar het proces van het maken van een schilderij wil ik toch wel echt zelf doen’. En het moet binnen een beperkte tijd te realiseren zijn, we leven naar een deadline toe. Het is soms echt afzien.
Buiten het schilderen van de elf doeken om moet er nog zoveel meer geregeld worden. Er zijn gelukkig vrijwilligers, die enthousiast meewerken, maar heel veel komt toch op ons als uitvoerende kunstenaars neer. Even een bestuur samenstellen, even vergaderen met de groep, even naar de notaris om een stichting op te richten om de broodnodige subsidie te kunnen ontvangen, even een bankrekening openen om het bedrag te kunnen innen, nou ja even... even de registratie bij de Kamer van Koophandel regelen, even de gemeenten aanschrijven en vragen om hun medewerking, even wachten op hun reactie, even blij zijn als de positieve reacties binnenkomen, even een interview met modellen en wijkbewoners regelen, afnemen en de audio-opname ervan uitwerken, even een teleurstelling verwerken als een moeizaam geplande afspraak met velen plotseling niet kan doorgaan, omdat een van je medewerkers ermee stopt, even een oplossing zoeken, even uitnodigingen schrijven en verzenden, even vervoer regelen vice versa Delft voor de Friese delegatie, even de catering regelen, even een echte Vermeer regelen voor in de bus en bij de opening, even wat donateurs en sponsors vragen, even wat promotionele activiteiten uitvoeren, even een interview aan Omrop Fryslân geven (bedankt Larissa Lokenberg), even wat socials bijwerken en nieuwsbrieven mailen, even reclame regelen in de Kunstkrant, even wat posters en flyers ontwerpen en uitdelen, even een lijstenmaker regelen en de allermooiste lijst uitzoeken, even
opladen en vriendschappen onderhouden, even heen en weer naar Delft rijden en even de schilderijen ophangen, even teksten schrijven bij de werken op de expositie èn over alle taken die uit handen gegeven kunnen worden, toch de eindregie houden. En niet te vergeten, ook even je gewone werk uitvoeren. En af en toe verder gaan met een tuinklus en een interne verbouwing. Het lijkt op het branden van een kaars aan beide einden. Heel veel licht, maar lang kan het niet duren.
Zoveel werk in korte tijd doen kan alleen als je het enthousiasme weet te bewaren. Mentaal sterk blijven is een must!!
Wy ha it ein yn’e bek, mar…
It giet oan! Friese Elfstedenkunst in het Vermeer Centrum Delft.
In ons mienskip project Fr11slân door de ogen van Vermeer zie je genomineerde buurten en bewoners uit de elf Friese steden in een innovatieve setting à la Vermeer geschilderd door Gabriëlle Westra en Randolph Algera i.s.m. Leeuwarden-Fryslân 2028 /Arcadia IIS. Met dank aan de steun van Vermeer Centrum Delft, Isolatiehandel Van den Berg en Galerie Autrevue, Anton Melein (ambassadeur/adviseur), Froukje Sikkema (voorzitter Stichting Autrevue-Evenementen), Griet Westra (secretaris, PR-medewerker enz.) en vele anderen.
#vermeer#fineart#fryslân#elfstedentocht #fr11slândoordeogenvanvermeer #gabriellewestrapaintings #portrait #RandolphAlgera #oilpainting #cityscape #contemporaryart #figurativeart #NederlandseKunst #art #dutchartist #leeuwarden #sneek #ijlst #sloten #stavoren #hindeloopen #workum #bolsward #harlingen #franeker #dokkum #innovative #project #community #mienskip
De magy fan útkroevenheid
Do realisearrest dy foarôf net hoefolle wurk it is om in projekt foarm te jaan. It begjint allegear mei in entûsjast idee, in winsk om wat te meitsjen, in dream. Do praatst der oer, oerleist mei oaren, wurdst ynspirearre en stadichoan begjint dyn idee foarm te krijen. Do joust it hannen en fuotten. Dan liket it ynienen as komst yn in streamfersnelling: do moetest gewoan de goede minsken op it goeie momint. Foardast it witst, fielt it as yn in rollercoaster ride. Wat in fantastysk aventoer.
Yn ús projekt 'Fr11slân troch de eagen fan Vermeer' krij ik as portrettist meastentiids myn modellen oanjûn. Se wurde foardroegen troch de 'mienskip'. Ik ynterview se, lear se better kennen, sadat ik se libbendich en mei betsjutting presintearje kin. Hokker wurk fan Vermeer moat ik kieze, tegearre mei it model? Fan de 37 bekende wurken fan Vermeer kin ik kieze út 35 portretten/interieurs. En hoe sil ik dat foarstelle yn de gearstalling? Kin ik der alle ferhalen yn kwyt? Kin ik it skilderje yn 'e styl fan Vermeer? Ik betink it ûntwerp fan it skilderij, plan in fotoshoot mei it model, soargje derfoar dat de juste attributen der binne. Wy hawwe in protte wille mei dit alles. Nei it meitsjen fan de tekening op it doek folget de ûnderskildering, en dan yn parten de lêste útwurking. Do sjochst it skilderij groeien. Troch de enoarme tiidsdruk is it ek faak stressfol. Moai en ûntspannen wat kwaste is der net. It is net in klodderke rôze ferve hjir, en in klodderke rôze ferve dêr, om muoike Tilly fan 'e famylje Knots oan te heljen. It freget in hege konsintraasje, 'do hast gewoanwei gjin tiid foar flaters'. Der moat in skilderij makke wurde dat rjocht docht oan it nominearre model, oan syn/har stêd, oan de ynspiraasjeboarne fan Johannes Vermeer en oan myn eigenheid as keunstner. It meitsjen fan in keunstwurk liket soms op topsport.
As skilder fan stedsgesichten hat Randolph in folslein oare taak. Fan de 37 wurken fan Vermeer kin er mar twa as ynspiraasjeboarne brûke, mear stedsgesichten binne net bekend. Der wie eartiids in tredde, mar dy is fuort. Hy besiket de stêden, praat lang mei minsken fan de 'mienskip', dy't him in protte fertelle oer de nominearre buerten, sjocht in protte moaie gebouwen en idyllyske plakken. Tidens de rûnliedings wurkje syn harsens bliksemsnel lâns ferskate tinkpaden. Do kinst sjen hoe't er tinkt: 'Kin ik dit brûke foar it projekt?' Hy sil fan al dy ynformaasje in ûntwerp meitsje. Mar soms is der safolle kar dat it liedt ta kar oerlêst. Hiel ferfelend, foaral ast graach trochgean wolst. Sa no en dan giet er sels werom nei in stêd foar bettere foto's fan details dy't er perfoarst yn it doek opnimme wol. Alles moat te leauwen wêze, alles moat út in perspektyf korrekt wêze. 'It is moai as myn omjouwing mei tinkt, mar ik wol it proses om in skilderij te meitsjen sels dwaan’. En it moat binnen in beheinde tiid te dwaan wêze, wy libje nei in falbyle ta. Do wurdst der deawarch fan.
Neist it skilderjen fan de alve doeken is der noch safolle mear te regeljen. Gelokkich binne der frijwilligers dy't entûsjast meiwurkje, mar in protte komt noch op ús as útfierende keunstners del. Efkes in bestjoer gearstelle, efkes gearkomme mei de groep, efkes nei de notaris om in stifting op te rjochtsjen om de heechnedige subsydzje te ûntfangen, efkes in bankrekken iepenje om de subsydzje te sammeljen, no ja, efkes... efkes it regeljen fan de ynskriuwing by de Keamer fan Keaphannel, efkes skriuwe nei de gemeenten en harren freegje om meiwurking, efkes wachtsje op harren reaksje, efkes bliid wêze as de positive reaksjes binnenkomme, efkes in fraachpetear mei modellen en buertbewenners regelje, hâlde en de audio-opname derfan útwurkje, efkes in teloarstelling ferwurkje ast in muoisum plande ôfspraak mei in protte minsken ynienen net trochgean kin om’t ien fan dyn meiwurkers der gewoan mei ophâldt, efkes in oplossing sykje, efkes ferfier regelje hin en wer Delft foar de Fryske delegaasje, efkes útnoegings skriuwe en ferstjoere, efkes de broge en flaubiten regelje, efkes in echte Vermeer regelje foar yn de bus en by de iepening, efkes wat donateurs en sponsors freegje, efkes wat promoasjeaktiviteiten útfiere, efkes in ynterview jaan oan Omrop
Fryslân (tige tank Larissa Lokenberg), efkes wat sosjals bywurkje en nijsbrieven maile, efkes wat reklame regelje yn de Keunstkrant, efkes wat posters en flyers ûntwerpe en fersprieden, efkes in ynklister regelje en de aldermoaiste list útsykje, efkes oplade en freonskippen ûnderhâlde, efkes hinne en wer ride nei Delft en de skilderijen ophingje, efkes teksten skriuwe foar by de wurken yn de tentoanstelling èn efkes oer alle taken dy’t útbestege wurde kinne, dochs de einregy hâlde. En net te ferjitten, ek efkes dyn gewoane deistige wurk dwaan. En sa no en dan efkes trochgean mei in túnklus en in ynterne ferbouwing.
It is as it opbaarnen fan in kears oan twa einen. In soad ljocht, mar it kin net lang! Safolle wurk dwaan yn koarte tiid is allinnich mooglik ast it entûsjasme hâlde kinst. Mentaal sterk bliuwe is unmisber!!
We ha it in yn'e bek, mar...
It giet oan! Fryske Alvestêdekunst yn it Vermeer Sintrum Delft
Yn ús mienskipsprojekt Fr11slân troch de eagen fan Vermeer sjochst nominearre buerten en ynwenners út de alve Fryske stêden yn in fernijende dekôr, à la Vermeer skildere troch Gabriëlle Westra en Randolph Algera y.g.m. Ljouwert-Fryslân 2028 /Arcadia IIS. Mei tank oan stipe fan Vermeer Centrum Delft, Isolatiehandel Van den Berg en Galerie Autrevue, Anton Melein (ambassadeur/adviseur), Froukje Sikkema (foarsitter fan'e Stifting Autrevue- Eveneminten), Griet Westra (sekretaris, PR-meiwurker ensfh.) en in protte oaren.
